HH said the clown 2

In september blogde ik over de uitgever HH die mensen voor zich liet werken zonder zijn betalingsverplichtingen na te komen en die boeken uitgaf van schrijvers, die vervolgens naar hun royalty’s konden fluiten. Ook schreef ik over de site lil.nl waar de boeken opeens in de verkoop stonden, nadat HH verdwenen was. Ik veronderstelde toen dat HH wellicht achter die site zat. (https://leabolle.com/2013/09/08/hh-said-the-clown/ ) Afgelopen vrijdag sprong er echter onverwacht een andere clown tevoorschijn.

Een vriendin die lid is van de Vereniging van Letterkundigen had me meegevraagd naar een symposium met het thema: ‘Hoe overleeft de schrijver het digitale tijdperk?’ Ik wilde graag meer weten over het uitgeven van e-boeken en ging mee. Tijdens het wachten op de start van de middag, zag ik een BN-er rondlopen die ik kende als Vunzige Muntz. Hij maakte vroeger stukjes voor de VPRO televisie die niet misstaan zouden hebben bij PowNed. Ik schonk verder geen aandacht aan hem.

Nadat we allemaal wat bijgeschoold waren wat betreft de digitale mogelijkheden in het schrijversvak, was er een forumdiscussie van ‘nieuwe initiatiefnemers’ in de boekenwereld. Rob M. (zoals ik Vunzige Muntz hier maar zal noemen) bleek één van de leden van het forum te zijn en werd voorgesteld als de directeur van de woonwebwinkel lil.nl die benevens woonartikelen ook echte boeken wilde gaan verkopen. Ik trok van schrik mijn naamkaartje van mijn vest. Dus mijn boekjes en die van de andere auteurs van voorheen BB waren nu in handen van deze figuur. HH dat is lachen.

Er werd gevraagd aan Rob M. waarom hij boeken wilde verkopen via een woonwebwinkel. Hij antwoordde dat hij dat gewoon deed en dat hij dat leuk vond en hij trok een olijk gezicht alsof hij het leven één grote klucht vond. Kennelijk was men er bij de organisatie van deze middag vanuit gegaan dat het combineren van twee elementen, die voorheen geen relatie met elkaar hadden, al als een vernieuwend initiatief kon worden gezien. Hoewel de combinatie van een luie stoel met een gewoon boek natuurlijk weer niet echt nieuw is. Inmiddels zat ik me af te vragen wat ik met deze informatie moest doen. Ik moet toegeven dat ik laf ben en met het oog op de reputatie van deze man het niet waagde hem direct te benaderen met vragen over de verdachte voorraad boeken op zijn site. Dit dilemma verdween gelukkig vanzelf toen even later het hoogtepunt van de dag werd aangekondigd: de borrel. Een ouderwets goeie combinatie met wat voor een bijeenkomst dan ook. Eerst werd er nog een stipendium uitgereikt aan een jonge veelbelovende schrijver, waarna het meer serieuze werk volgde. Met een glas wijn in de hand positioneerden we onszelf zo, dat we goed bereikbaar waren voor degenen die met de bladen met lekkere hapjes rondgingen.

Misschien dat ik het na enkele wijntjes wel gedurfd zou hebben om mijn dag een journalistieke shot te geven, maar gelukkig was Vunzige Muntz toen nergens meer te bekennen, althans, niet voor iemand die er niet naar zocht. En dat deed ik dan ook maar niet. Laat hij die boekjes maar lekker verkopen op lul.nl, zoals de vriendin de site inmiddels had gedoopt.