Facebook en fictie

Op Facebook had een vrouw voor een schoolproject vijf weken lang haar vrienden en familie voorgelogen dat ze op Thailand zat, terwijl ze gewoon thuis zat. Onder een parasol, dat dan weer wel. Iedereen trapte erin. Het oude gezegde dat geen nieuws goed nieuws is, gaat voor Facebook niet op. Maar goed nieuws kan dus maar al te vaak bedriegelijk zijn.

Jaren geleden had ik de indruk dat wat ik schreef aan fictie, zich vaak daarna op de één of andere manier manifesteerde in de werkelijkheid. Ik besloot eens de proef op de som te nemen en sprak met mijn dochter af dat we samen een verhaal zouden schrijven over hoe we de staatsloterij zouden winnen. We schreven beurtelings aan het verhaal en mailden het heen en weer. Binnen enkele regels na het juichen over het winnen van de hoofdprijs, gebeurde het onvermijdelijke: we zaten middenin een nachtmerrie. Nog tijdens het juichen viel de stroom uit en was er alleen nog duisternis. Daarna waren er mysterieuze verdwijningen en lag er bloed in het trapportaal. Toen zijn we er maar mee opgehouden. Dan maar niet rijk.

A.F.Th. van der Heijden zoekt in zijn boek Tonio naar de schuld die hij aan het verongelukken van zijn zoon moet hebben. Dat neemt de vorm aan van dat hij meent dat zijn fictieve verhalen een schaduw vooruitwerpen over de werkelijkheid. En dat is niet prettig als het om drama gaat. Als je schrijft is het echter onmogelijk om alleen vrolijke dingen te laten gebeuren. Een leven zonder drama bestaat niet en een goed boek zonder drama al helemaal niet.

Het zou me niet verwonderen als de vrouw van Facebook haar parasol daadwerkelijk eens op Thailand plant. Fictie kan werkelijkheid worden. Maar een echt verhaal wordt gedreven door drama. Voorstel voor de volgende statusupdate: ‘O, vergeten dat er een avondklok was. Maar was gezellig in de cel.’