Dramatisch armgebaar

Op zaterdagavond fietste ik op weg naar huis door Heemstede. De stoplichten waren al aan het knipperbollen en ik was op eigen verkeersinzichten aangewezen. Ik naderde een kruispunt en van rechts kwam een auto. Ik reed op een voorrangsweg, maar was beducht deze voorrang klakkeloos te nemen. Het is mijn ervaring dat Heemstedenaren nogal eens denken dat ze altijd voorrang hebben, op welke manier zij zich ook verplaatsen. Dit hebben zij gemeen met puberende schoolkinderen. De auto wilde inderdaad eerst doorrijden en ik zwenkte al wat naar links. Toen ik uiteindelijk toch voorrang kreeg (zij het een beetje afgedwongen) staarde ik in het voorbijgaan uitgebreid naar de zwarte voorruit waarachter zich niets liet onderscheiden. Ik had daarbij mijn mond wat open staan, omdat ik in sommige gevallen graag wat onnozel wil overkomen. Kwijlen doe ik dan echter niet.

Vlak daarna kwam ik bij een voorrangsweg en zag ik de bestuurster van een auto die langs dezelfde weg reed als ik, uitgebreid naar links kijken, om dan de bocht naar rechts te nemen zonder te kijken of er tweewielers waren die misschien rechtdoor zouden willen rijden. Ik had dit voorzien en bedacht dat het nu misschien wel leuk was een dramatisch armgebaar te maken. Ik stootte mijn rechterarm de lucht in en voelde me voor wat mijn arm betrof opeens italiaans. De bijrijdster in de auto keek geschrokken naar mij terwijl de auto voor mij langsreed. Haar mond stond open, wat haar iets onnozels gaf. Ik vervolgde tevreden mijn weg. In het verkeer doe je zo nog eens wat acteerervaring op.