Heiloo, Goodbye

Elke dag in volgestouwde treinen heen en weer, als een veervrouw uit een liedje, met een volgeladen veer. Alkmaar is verruild voor Den Haag en de Beatles zingen nu niet meer dagelijks in mijn hoofd ‘I dont know why you say Heiloo, I say goodbye’. Bij de huidige tussenstops klinken geen liedjes op.

Pas had ik zowaar een plekje aan het raam en werd meteen ingesloten door XL personen, waarop ik een zekere aantrekkingskracht schijn te hebben. De man naast mij drong mij in de hoek met mijn boek en de vrouw tegenover mij begon luidruchtig commentaar te leveren op een onzichtbaar persoon die ze trachtte te bellen. Uiteindelijk scheen de onzichtbare persoon de telefoon te beantwoorden.
“Zat je me nou steeds weg te drukken?”ging de dame tegenover me in het offensief. Daarna volgde een uitvoerig relaas over in welke trein ze zat en meer van dat soort indrukwekkende zaken.

Na verloop van tijd werd ze wat stiller, omdat de onzichtbare persoon kennelijk ook belangrijke zaken te melden had. Dit werd de vrouw, die inmiddels uit verveling wat met haar benen begon te schoppen, wat teveel.
“Ik moet nu echt ophangen hoor,” onderbrak ze de onzichtbare, “want ik reis samen met een collega.”

De man naast mij, de collega, was inmiddels in beslag genomen door zijn electronische medereiziger en veegde druk met een dikke vinger over een schermpje. Hij weerde de hernomen aandacht van de vrouw wat af, maar zij leek daar niet gevoelig voor.
“Ik heb maar opgehangen, want ze weet nooit van ophouden,” zei ze. De man beaamde het gedachteloos.
“Ze blijft maar doorgaan,’ zei de vrouw, “ik moest er gewoon een einde aan maken.” De man knikte en veegde met zijn vinger over het apparaatje.
“Maar ja”, zei ze bij gebrek aan respons, “ik kan dan weer goed luisteren, dus we passen wel bij elkaar denk ik.”

Ik had mijn boek allang moedeloos weggeborgen en kon het niet nalaten wat besmuikt om me heen gaan kijken bij het horen van deze demonstratie van zelfkennis.

Inmiddels kwam de trein in Haarlem aan. Ik stond op en terwijl ik wegliep zag ik uit mijn ooghoeken, hoe de vrouw voorover boog en met een schuine blik naar mij haar reisgenoot iets influisterde. Kennelijk had ze toch wel iets van mijn blikken opgevangen.