Crisisfeest en chagrijn

Ik heb mijn zoon, schoondochter en kleinkinderen gisteren uitgezwaaid op Schiphol en daarna hun ijskast geplunderd. In gedachten zie ik ze nog slepen met hun koffers vol melk (want die smaakt in China toch anders). Het is vreemd stil, een stilte waarin vliegtuigen neerstorten en kinderen kwijt raken.

Ze worden nu aan de andere kant van de wereld door een enthousiaste familie verwelkomd, onder andere door mijn co-oma, die enkele maanden geleden werd aangereden. Ze had diverse verwondingen aan haar rechterzijde, waardoor ze lang uit de running was. Pas werd ter ere van haar een feest gegeven. Ze had het geluk gehad bijna verongelukt te zijn en niet helemaal. Zoiets moet je vieren.

Dat staat in schril contrast met de Nederlandse mentaliteit, als ik afga op een bericht dat gisteren in de Volkskrant stond. Daarin werd beweerd dat in Nederland zelfbeklag, klagen en kritiek hoog in aanzien staan. Ons chagrijn zou, evenals onze welvaart, statistisch significant zijn. Ik herinner me dat er pas nog in een onderzoek naar voren was gekomen, dat de score van Nederlanders op de gelukslijn juist heel hoog was. Maar ik begrijp dat het chagrijn slechts de landelijk uitgedragen opinie is over de eventuele gevolgen van de economische crisis.

Eén van de redenen die wordt aangedragen voor het vermeende zwartkijken is, dat men over zaken waar men geen controle kan uitoefenen, pessimistischer is, dan over zaken waar men wel controle over uit denkt te kunnen oefenen. Over de eigen situatie blijkt men dan toch ook best tevreden.

Ik stel voor dat we maar eens flink feest moeten gaan vieren, omdat de crisis ons, volgens de media, bijna nekt, maar niet helemaal. En mocht ‘niet helemaal’ blijken ‘helemaal niet’ te zijn, dan vieren we ons chagrijn, omdat het ons nog steeds zo goed gaat, maar we geen controle hebben over onze toekomstige welvaart. Via de social media is vast wel een vrolijke bende op de been te krijgen.

Dan vergeet ik voor even de stilte, die me overvalt wanneer ik besef geen enkele controle te hebben over het geluk van anderen, ook niet dat van mijn kleinkinderen.