Het brein denkt zichzelf onoverwinnelijk

Enkele jaren geleden heb ik gedurende enige tijd een nachtboek bijgehouden, als medicijn tegen de slapeloosheid. De in nachtinkt gedoopte dagresten bleken echter slechts een fractie van hetgeen waar het brein aan verslaafd was. Gedachten en voorstellingen bleven rennen, springen, buitelen als adhd-kinderen op een schoolreisje. Soms moest ik gewoon schrijven, omdat ik anders maar bleef denken dat ik iets moest schrijven.

Ik deed wel eens oordopjes in om mijn gedachten minder hard te hoeven horen en ik maakte mezelf wijs dat vruchteloos wakker liggen ook een soort van slaap was, een droom bewaakt door de neocortex. De nacht dat ik het nachtboek besloot af te ronden schreef ik: ‘Klaarwakker’. (Een stijlbloempje van de nacht).

Dit jaar had ik een tijd vrij en kon ik slapen wanneer ik wilde. Zonder de dwang van vastgestelde werktijden ging het een stuk beter. Maar nu moet ik weer aan de slag en word ik weer slaaf van loon en wekker. Om het opklinken van het oude liedje te bezweren, probeer ik me te trainen in het ontspannen, maar ik weet nu al dat een dergelijke poging een broeinest is van gedachten over hoe ik me moet ontspannen. Als mijn brein een spier was geweest, had ik wel geweten hoe het moest.

Ik troost mij met de gedachte dat lekker liggen ook wel lekker ligt. Dan bedenk ik me gelaten, dat mijn brein zich het lekker liggen zal gaan toeeigenen en er mee zal gaan jongleren. En dan weer zal het verlekkerd gaan spelen met de gedachte dat de gedachte, zodra die gedacht is…Ik denk maar zo: ik denk maar niets.

(geïmproviseerd refrein)