Koudwatervrees

Elke keer dat ik verder wil gaan met schrijven aan een verhaal, word ik getroffen door een soort koudwatervrees. Zodra ik mijn laptop heb aangezet, blijf ik om het koude water als om een hete brij heendraaien. In dát mapje zit het, dáár moet ik zijn, maar eerst nog even het nieuws bekijken, wat eten, een spelletje spelen en ga zo maar door. Als ik eenmaal de sprong gewaagd heb en ik zit er middenin, dan blijkt het water niet koud, de brij niet heet. Er is slechts het ergens in verloren zijn. Niet meer zijn dan het schrijven zelf. Niet meer bestaan buiten het verhaal om.

En elke volgende dag klamp ik me weer vast aan alles wat afleiding biedt, alsof ik de tijd moet doden totdat het verhaal van mijn eigen leven plots de aandacht vraagt door een winnend lot, een tsunami, een oorlog in de straat, iemand die me meevraagt op wereldreis. En als dat allemaal niet gebeurt, is het maar goed dat ik ergens in de loop van de dag toch weer de sprong gewaagd heb en op avontuur ben gegaan in de diepte van mijn laptop.