Bijziend

Ik verplaats mij zoals het poppetje van google streetview en ik denk als een routeplanner die niet verder ziet dan wat al rijdend op het schermpje te zien is. Aangezien mijn blikveld zich altijd met mij mee verplaatst, kan ik toch overal komen. Het is een soort bijziendheid.

Elke keer als iemand mij de weg vraagt vergeet ik dat en wijs ik vrolijk voorbij mijn blikveld in het abstracte. Zelf zou ik onderweg aan de hand van wat ik zag mijn route aanpassen of bepalen, maar ja, ik ben er niet meer bij als degene die ik op weg heb geholpen hopeloos verdwaalt.

Vandaag gebeurde het me weer. Met stelligheid wees ik iemand, die een straat zocht in dezelfde wijk als waar we stonden, richting snelweg. Maar dit bedacht ik me pas achteraf, toen ik in gedachten de route met kleine sprongetjes had gevolgd. Dat kost tijd en zo’n zoeker is snel weg.

Mijn programmering als routeplanner is ook al niet lettervast. Eens vroeg iemand mij naar de Zandvoorterweg. Tenminste, dat verstond ik en ik dacht: hij bedoelt natuurlijk Zandvoortselaan. Omslachtig wees ik hem de weg; het was daar ver vandaan. Detail: we stonden toen op de Santpoorterweg. De man keek me een beetje verdwaasd aan, niet begrijpend waarom hij zo ver uit de route was geraakt.

Maar ja, hij had ook, zoals ik even later deed, het straatnaambordje kunnen lezen. Maar toen was hij al weer ver weg.